Feeds:
Berichten
Reacties

Posts Tagged ‘hans van willigenburg’

Laten we besluiten dat er niets aan de hand is,
dat jouw gezicht, mijn gezicht, de hele waarheid zijn.

Laten we besluiten dat deze lichtval een fijnbesnaard jasje is,
dat het onze namen draagt en elke jury plat krijgt.

Laten we besluiten dat deze wijn iets magisch heeft,
dat ze onze gedachten vertraagt, de eeuwigheid binnenleidt.

Laten we besluiten dat jouw hals, mijn hals, iconisch zijn,
dat ze met hun slankheid iedereen tot waanzin kunnen drijven.

Laten we besluiten dat al deze besluiten door twee verliefden
in een handomdraai te besluiten zijn,

dat een kraakheldere formule ons hiernaartoe bracht,
in een ongenaakbare staat waaraan we ons, als eerbetoon, laven,

dat we ons afkeren van die formule met de laatste
toerekeningsvatbare druppel bloed in ons hachje:

‘Jou berekenen? Ja, doeiiiiii!’

Read Full Post »

Het glas water is vers.
De keel wordt geschraapt.
De armen losser in de mouwen geschud.
Dan: gesnuif. Aanvalslust.

Is er al iets te verbrijzelen tot een zin?
Nee? Nog niet?

Gretig uit het raam kijken,
de man in regenjas blijven ontcijferen,
zijn eenheid op wie je verdeelsleutels stuk slaan.

Zijn hond, een typische onrustige hond aan de lijn,
snuffelend aan de spijlen van een hek, als zeggend:

‘Kijk mij! Volwaardig lid van het hondenras.
Eén en al hondengedrag, van top tot teen.’

Een slokje water, om warmer te draaien.
De slaperige waas van je gezicht af vegen.
De kin in de kom van je hand leggen.

Genoeg. De zweep erover:
inventariseren wat je hebt, al is het niets.
De zweep en het niets tegen elkaar opstoken, uitspelen.

Wie heeft waar schuld aan?
Wie heeft de oudste rechten?
Wie wurmt zich slimmer in mijn gunst?

Vonnis!
Wacht niet op dossiers!

En als een aanstaande hamerslag,
met krachtig knarsende tanden,
trilt het gedicht zich naar een climax,

– ziezo, net binnen het kwartier.

Read Full Post »

met de dikke huid van een toerist
die een knalgeel T-shirt draagt en op zijn borst
een heen en weer zwabberende camera met telelens
voor de bijzondere détails van het prominent
in de gidsen aangekondigde

mompelt hij tegen de straatverkoper
dat de rieten mandjes waarmee deze loopt te leuren
nog niet eens de bodem van een vuilnisbak waardig zijn

keelklanken die de straatverkoper aanmoedigen
middels driftige pasjes achter hem aan te lopen
de rieten mandjes met verdubbeld fanatisme
onder zijn aandacht te brengen en in te gaan
op de behoeftige toestand waarin vrouw
en kinderen verkeren

en met de dikke o zo dikke huid van een toerist
bromt hij halfslachtig dat diens koopwaar
hopelijk aan kwaliteit zal winnen
keert hem de rug toe
en gaat op slippers
dringend op zoek
naar een bekend merk verfrissing

zodat hij straks met vertrouwde maaginhoud
de hefboom van zijn recreatieoord
ziet naderen

Read Full Post »

In mijn hoofd ligt de gedichtenmachine
onophoudelijk op de loer.

Met zijn onzichtbare grijparm
plukt hij steeds en overal dingen weg.

De machine houdt niet van lawaai,
van snoevers en acteurs al helemaal niet.

De machine houdt eigenlijk nergens van,
ja, van het stiekeme wegplukken zelf!

Van de oogwimper die knippert zonder benul,
van de lege toiletrol op een tegelvloer,
van de modderspatten op een verwaarloosde auto,
van alles wat blijft liggen in alle verhalen.

De machine is trots dat hij geen geluid geeft
en geen schroeven of bouten bevat.

Luidkeels ontkent hij dan ook ‘machine’ te zijn.

Zolang hij niet wegvliegt
en ik ‘m oliën blijven mag,
sta ik die ontkenning liefdevol toe.

Read Full Post »

Stad die zich netjes en van verre aankondigt
met het bord ‘Basel 214’ op exact tweehonderd en veertien
kilometer afstand van de Marktplatz.

De tunnels die het zicht op Basel ontnemen,
hun elektrische schemer waarin je denkt: ze leveren
een comfortabele manier om langs Basel te scheren.

De sportiviteit voor alle inwoners van Basel –
ongeacht hun beroep, inkomen, leeftijd of huidskleur –
ongezien langsheen te denderen en uit zicht te verdwijnen.

De manier waarop je Basel afwijst,
een luie voet op het gaspedaal.

De wijze waarop Basel zich daarin schikt
met de meest inschikkelijke rookpluimen ter wereld
en het gebouw van de ‘Basler Zeitung’,
vettig en statisch als drukinkt.

Afslaan?
In Basel?
Rechtdóór! Rechtdóór!

Het nooit bezongen voorrecht de stad door het autoraam
en de kijkgaten van de tunnels voorbij te zien flitsen

als één van de beter georganiseerde feiten op aarde.

Read Full Post »

Kom maar op!
Ik heb niets

te vertellen,
te verkopen,
te vieren,
te delen;

alles wat jij bent
is net zo goed van mij
in ietwat andere verhoudingen.

Kom maar op! Kom maar op!
De warmte van het niets is oneindig!

Ik zeg je na zonder iets te zeggen.
Ik adem jouw adem, blijf uit de buurt
van dat waar jij vandaan blijft helemaal vanzelf:

op het eiland van mogelijkheden
hebben heus ook wij onze nagels
al diep in elkaar’s huid gepriemd.

Kom maar op! Kom maar op!
Ik luister naar je openingszin

als het vergeefse verzoek
tot een smaakillusie.


Voorpublicatie uit De functie van Finland (Uitgeverij De Contrabas, 2009)

Read Full Post »

de even precieze als methodische aanleg
van gebouwen stations wegen natuurgebieden
is het keiharde bewijs
dat er diepgaand is nagedacht en gerekend
over hoe we in de toekomst
en wanneer
en hoe vaak
en in welke stemming
en met welke voorkeuren
en onder welke voorwaarden
en achter welke drogredenen
wij

die al haarscherp onze pensioendatum
in beeld hebben

onze wandelschoenen zullen willen aantrekken
en per vervoer naar keuze richting een geurig en zuurstofrijk
recreatiegebied zullen willen afreizen
en temidden van een zekere hoeveelheid struiken en bomen
in een zekere formatie en dichtheid naast elkaar gezet
met een restant aan energie
turend naar de algehele inrichting van alles
de hoop op een zinvolle toekomst
zo niet actief nieuw leven in blazen
dan toch op z’n minst
op een aanvaardbaar niveau laten sudderen


Voorpublicatie uit De functie van Finland (Uitgeverij De Contrabas, 2009)

Read Full Post »

Ga plat liggen.
Laat de poëzie overwaaien.
Stop na het laatst weg drijvende gedicht
nog één keer die vinger zo diep mogelijk
in je keel, minstens een uur…

De beloning zal zijn
dat het ongemak,
het volhouden,
de kotsneigingen,
het risico op een zoveelste gedicht
zodanig inperken,

dat de angst voor slechte recensies
volledig verdwijnt.


Voorpublicatie uit De functie van Finland (Uitgeverij De Contrabas, 2009)

Read Full Post »

Ik vraag passanten meestal weinig,
Ook watervallen, heuvels, bossen
Zet ik nimmer het mes op de keel.

Mij kun je een supermarkt binnen zien gaan
En weer zien verlaten met een zak vol overbodigheden
Waarvan ik de bedragen op het bonnetje controleer.

Het mysterie zoekt mij niet op,
Ik zoek het mysterie niet op.

De keren dat ik behoefte voel aan mysterie
Hoef ik slechts goed om me heen te kijken,
Hoef ik slechts goed om me heen te kijken,
Hoef ik dat maar een paar seconden vol te houden,
Hoef ik dat maar een paar seconden vol te houden,
Om elke definitie tot potsierlijkheid vernederd te hebben,
Een groot zwart gat te zien rond het supermarktbonnetje.

Ik ga er niet achteraan, dat grote zwarte gat.
Ik adoreer het als achtergrond. Narekenend.

Read Full Post »

Zal ik proberen de dolk te pakken
en die zo diep mogelijk bij mezelf
naar binnen te steken?

Zal ik proberen de dolk te pakken,
eraan te likken en erbij te grijnzen
als Dracula?

Zal ik proberen de dolk te pakken,
hem op te bergen in een broek- of jaszak
en door te lopen?

Zal ik proberen de dolk te negeren,
een vriend te bellen om wat te gaan drinken
en samen te lachen?

Of zal ik al deze dolken tegelijk proberen te pakken?
Uitbundig te vieren mijn verknoopte armspieren?

Zeg me, wat is poëzie anders
dan het bezingen van een
zelfgecomponeerde kramp?

Read Full Post »

Older Posts »