* – josine keppler

Niet alles is anders.
Zo heb ik dezelfde moeder nog steeds

rotten de hangende pruimen, pikt een merel
onder het schuddende kleed
het zwarte blad,
ontkiemt de kans dat ik verwortelen laat
            – valse loten in nat gras.

Ik zou doorweekt en warmgelopen
maar ik gloei niet zo van binnen

            – of ik brand –
rook de onrust, geef niet toe aan zelfbehoud.
Hoognodig zit ik uit balans

en laat moeder aan het snoeien.
Zij rukt de herfst wel in het bos terug,
verrast de wind uit de lucht;
zij laat het gebeuren.

Ruikend naar beslapen bed
kleed ik met zorg in zwart,
mijn ogen geel,
mijn hakken hard.
            Was ik man, ik liet mijn kin en kaak verstopt.

Read Full Post »

wie mij ter wereld bracht – martijn teerlinck

wie mij ter wereld bracht heeft me omhoog geheven
heeft goed gekeken naar de vorm van mijn amandelogen
en heeft toen gezegd: het is een alfabet, maar ook een mens

sinds dat moment heeft het jaren geduurd
tot ik mijzelf een jongen maakte uit karton
die trok ik aan als ik naar school ging

hoeveel dagen zijn er al verstreken
hoeveel woorden heb ik al geleefd
hoeveel keer hebben die letters mij al
ingeademd, uitgeademd, ingeademd

hoe vaak heb ik al gezegd:
maak je geen zorgen, want ik heb inkt in alle kleuren zwart
ik heb de tranen van mijn moeder
en als ik in die lange nachten voor mijn spiegel sta
gebruik ik ze om mijn gezicht te tatoeëren

Read Full Post »

veren – kees wennekendonk

Gisteren vond ik op het strand,
tussen schelpen, touw en glas,
twee veren naast elkaar.

Een sterk maar gehavend als mijn vader
de andere teer en stil,
zoals mijn moeder is.

Vlak daarbij vond ik een blauw balletje –
van schuimrubber.
Dat zal ik dan wel zijn geweest.

Read Full Post »